Wij deden u reeds in het vorige artikel verslag van de 'zegeningen' van de regenboognatie en willen in dit tweede deel nader ingaan op de nevenverschijnselen en randeffecten die dit door links zo aangeprezen en bejubelde maatschappijmodel heden ten dage kent.

Ten eerste valt in die beginjaren de absolute afwezigheid van enige kritiek van de burgerij op deze 'geweldige' veelkleurigheid op. Dit kon bereikt worden door gedurende het opzetten van deze modelstaat iedereen die maar enigszins zijn of haar bedenkingen had over de grote aantallen vreemdelingen, neer te zetten als racist, fascist of xenofoob. Kritische reacties in de media en dan vooral in de vaderlandse pers, werden niet dan wel zeer mondjesmaat geplaatst.

 Natuurlijk roerden dappere burgers zich wel door dwars tegen de stroom in te durven roeien, maar de door links opgezette anti-discriminatie bureaus maakten ook aan déze initiatieven al snel een eind. Een vreemdeling was vanaf dan af  'heilig' en deze moest geheel vrij gelaten worden in zijn beleving van cultuur- en godsdienstbeleving. Men ging nog een stapje verder en paste het (tot dan toe nog onbekende verschijnsel)  'positieve discriminatie'  toe teneinde de overheid een afspiegeling van de (inmiddels kleurrijke) samenleving te laten zijn. Voortaan was het enkele feit of iemand een vreemdeling was doorslaggevend voor een baan bij bijvoorbeeld politie, beveiliging of zelfs schoonmaak- of maatschappelijk werk. Een bijkomende gedachte was dat vreemdelingen, eerder naar een andere vreemdeling zouden luisteren omdat zij uit de zelfde cultuur afkomstig waren. (n.s positiewe diskriminasie is amper dieselfde as regstellende aksie)

Dat de kwalijke neveneffecten van dit alles spoedig zichtbaar zouden worden bewees de discussie die al snel losbarstte tussen voorstanders van de hoofddoek voor overheidspersoneel en tegenstanders hiervan.Ook werd de roep om uitsluitend halal voedsel en de mogelijkheid om te kunnen 'bidden' onder werktijd sterker. 

Het gegeven 'als je één vinger geeft nemen ze de hele hand' deed hier zeker opgeld.

Dat niet iedereen voorstander was van die door links opgezette campagne om de werkkring bijna geheel identiek te laten zijn aan de samenleving bleek al gauw toen er geruchten opdoken van racisme en discriminatie bij diverse diensten. Links bracht vliegensvlug zijn anti-discriminatie bureaus in stelling. (n.s In België het die linkse die Centrum voor Gelijkheid van Kansen (CGKR) opgerig wat bedoel was vir burgers om te kla oor diskriminasie dog feitelik net opgerig is vir die vreemdelinge wat voel hulle word rassisties bejeën)

Door zowel de anti-discriminatiebureaus als het reeds genoemde Centrum werden tegenstanders van de multiculturele samenleving geheel monddood gemaakt dan wel als racist gebrandmerkt door hun te beschuldigen van onverdraagzaamheid en intolerantie ten aanzien van andersdenkenden en andersgelovigen.(n.s Hulle meen dat mense wat kritiek had op die islam ideologie rassis was en bv die  vereniging Nasionalistiese Omroep Stichting onderdeel van die Vlaams Blok (tans Vlaams Belang) werd in 2003 beskuldig van rassisme en diskriminasie. Ook die party is toe beskuldig van reeds genoemde feite )

Vreemd was wel dat links in het geheel niet positief tegen welk geloof dan ook stond maar indien de islam idelogie onder vuur werd genomen zij zich schaarden achter de belijders hiervan (n.s Hulle noem die islam net  'n geloof en verdedig daardie ideologie)

Natuurlijk mochten deze belijders van die ideologie wél onverdraagzaam zijn ten aanzien van anderen want dit hoorde (volgens de voorstanders) nu eenmaal bij hún cultuur. Zo werd bijvoorbeeld uitsluitend voor islamieten een uitzondering gemaakt bij het beginsel dat man en vrouw gelijkwaardig zijn.

We spraken er al over hoe de pers van links tot rechts in het multiculturele proces betrokken werd en dat hen zelfs enige beperkingen werden opgelegd om zo de vele negatieve aspecten van de veelkleurige samenleving niet teveel naar voren te laten komen. Zo werd in veel landen wanneer vreemdelingen een misdrijf hadden gepleegd de politiek correct benaming  'jongeren' gebezigd en werden misdaadstatistieken niet naar buiten gebracht. Het 'prachtige' maatschappijmodel mocht immers geen negatief imago krijgen.

De burgemeesters Termont van de Vlaamse stad Gent én Cohen uit de Nederlandse stad Amsterdam(om maar één voorbeeld te noemen) gingen nog een stapje verder. Om de veelkleurige samenleving geen averij op te laten lopen liet men degenen die zich niet wensten aan te passen gerust maar vroeg men juist aan degenen die te lijden hadden onder de terreur om te verhuizen. Dit resulteerde erin dat mensen die reeds jaren in een bepaalde wijk of buurt woonden gedwongen werden Gent of Amsterdam te verlaten. Beide heren burgemeesters konden zo 'de boel bij mekaar houden' zoals ze zelf plachten te zeggen. Voor degenen die moesten verhuizen restte niets anders dan een bestaan in een andere stad op te bouwen. De aanstichters intussen konden ongestoord verder gaan met hun leven. Deze   'aanpak' heeft ertoe geleid dat er al in zowel Gent als Amsterdam zogenoemde  'no-go areas' zijn ontstaan. Dit zijn gebieden waar het wettelijk gezag nog nauwelijks invloed heeft en de vreemdelingen de touwtjes stevig in handen hebben. De Vlamingen en Nederlanders zijn hier nog maar sporadisch te vinden. Alleen zij die niet kónden verhuizen omdat ze te oud of gebrekkig zijn, slijten hier nog hun laatste dagen.

Feitelijk ontstond er een parallelle samenleving in een reeds bestaande Vlaamse of Nederlandse samenleving waarbij de eigen islamitische cultuur en godsdienst domineerde. Vreemde en onleesbare opschriften op schimmige winkeltjes en bedrijfjes die na enige maanden van eigenaar veranderden en het lopen in lange gewaden van zowel mannen als vrouwen vormden voortaan onderdeel van het leven in zo'n veelkleurige wijk. De taal was nog uitsluitend Arabisch dan wel gebroken Gents of Amsterdams.

De weinig overgebleven oorspronkelijke bewoners van Gent-Steenakker of Gent-Brugse Poort of van Amsterdam-De Baarsjes of Amsterdam-Slotervaart (om maar enkele van de vele multikulti wijken te noemen) kunnen intussen hun lol op.

We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat de voorstanders van de regenboognatie in Zuid Afrika én degenen die deze zotheid voorstaan in Europa, eigenlijk niet veel van elkaar verschillen. Beiden bedienen zij zich van repressie jegens degenen die deze multikul niet appreciëren en bovendien mogen de kwalijke gevolgen niet openbaar gemaakt worden. Kijkt u maar eens wat een inspanningen het ANC doet om bijvoorbeeld de talloze wrede moorden en verkrachtingen uit de pers te houden en wat de socialisten in Europa doen om de dingen die 'hun' vreemdelingen uithalen te verdoezelen en te bagateliseren....