“This is not the end. It’s the beginning… We had a duty to the Arab nation as well as the Palestinian nation. It was not the Arab people who had failed, it was the Arab regimes… I knew that if we did not act quickly the whole Arab nation, Arabs everywhere, would be infected by the psychology of defeat…”      (Jasser Arafat in ‘n gesprek met ‘n verslaggewer na die Sesdaagse Oorlog in 1967)

Wat mens ookal dink van die Palestyne se stryd teen die Israeli’s; feit bly staan, dit is ‘n volgehoue stryd wat oor baie jare teen ‘n oormag gevoer was. En die hart van daardie stryd was vir baie lank een man: Jasser Arafat.

Soos hy dit self gestel het, was die Palestynse Bevrydingsbeweging die enjinkamer van die herlewing van Palestynese nasionalisme. En daarin het Arafat geslaag ondanks die feit dat hy geen basis gehad het vanwaar hy die stryd kon voer nie, die hele wêreld teen hom opgestel was, Arabiese leiers hom in die rug gesteek het, verskeie aanslae op sy lewe gemaak is en hy met skerp meningsverskil en verdeeldheid binne sy eie organisasie opgesaal was.

Israel se “bevrydingsoorlog” van 1948 was ‘n onregmatige oorlog waarvoor geen historiese aanspraak of geldigheid bestaan het nie. Die land wat deur Jode in die Bybelse tyd bewoon was, is in 1948 deur Sioniste ingeval terwyl slegs ‘n klein persentasie (Sephardim) werklik bande met die Jode van die Bybelse tyd gehad het. Die res van hierdie nuwe “Jodedom” (die harde Sioniste) was Ashkenazi’s, afkomstig uit Oos-Europa met geen aanspraak op Palestina nie. Daarteenoor was die Palestyne vir baie jare in de facto besit van Palestina, maar danksy die Balfour Verklaring van 1918, het hierdie Sioniste 30 jaar later Palestina ingeval en in 1967 in ‘n verdere onregmatige oorlog, die grense daarvan uitgebrei ten koste van Egipte (die Sinaï woestyn), Jordanië (die Wes-Oewer) en Sirië (die Golan Hoogtes). Met die VSA se steun was dit alles moontlik.

Dat Arafat hom tot terreur gewend het, is natuurlik afkeurenswaardig. Maar dan was dit maar net ‘n geval van ‘n oog vir ‘n oog, synde die Israeli’s self van terreur gebruik gemaak het, en dit steeds doen. Tans is die Palestyne se land beperk tot die Gasa-strook en moet hulle toesien hoe die Israeliese nedersettings in die Wes-Oewer daagliks uitbrei. Daarby bied die huidige Palestynse leierskap boonop geen inspirasie aan die Palestyne nie. Israel se posisie was gevolglik nog nooit sterker as nou nie.

Vir die Afrikanervolk is daar baie te leer uit die Israel-Palestynse konflik. Een daarvan is dat ons ook met ‘n situasie sit waar leiers die volk gefaal het. Dit was nie die volk self nie. Ons is verraai deur leiers. Daarby het ons nou ‘n de facto situasie wat alles behalwe gunstig is vir ons vryheidstryd. Die wêreld keer die onregmatige okkupasie van ons land deur terroriste goed terwyl niemand ag slaan op ons volk se historiese aanspraak op ons grondgebied nie. Ons is ook erg verdeeld met leiers van sekere organisasies en partye wat telkens na kortpaaie vir vryheid soek.

In tye soos hierdie kan ‘n volk ‘n verloor mentaliteit aankweek. Hoor jy mense sê: Dit is te laat. Of erger nog: Dis verby. Dit is dan wat ‘n mens inspirasie uit die stryd van ander, maar veral uit die stryd van ons voorouers moet put wat eenvoudig geglo het dat dit nie die einde is nie, maar die begin. Want heel dikwels is dit nie wat jyself doen nie, maar gebeure buite jou eie denkraamwerk, soos ‘n oorlog elders, of selfs ‘n natuurramp soos ‘n aardbewing wat  ‘n dramatiese wending in die stryd kan veroorsaak.

Intussen moet ons die geloof behou, glo in die reg van ons saak en elke dag iets doen om die vryheidsvlam brandend te hou.